Küçükken neyi nasıl yaptığınıza bakılmaz,yaptığınız yada yapmadığınız şeyler için kızılmazdı.En fazla antika sayılan bir vazoyu kırmak, yemek seçmek, tabakları oynarken devirmek gibi "çocukça" şeyler için arkanızdan bir terlik savurulur,ikinci bir vakaya kadar kızılan da zaten unutulurdu...Merak ediyorum acaba yaş büyüdükçe çocukların yaptığı yanlışlar mı büyür yoksa yanlışa bakış açısı mı? Peki çocuk büyüdükçe dertlerini de mi büyütür yoksa gerçekten nitel olarak zaten büyüyomudur? Artık daha akıllı diye daha çok kızma eğiliminde midir anneler?
Bazen sadece gülüp geçmek istiyor insan."Yahu koca kazık oldu hala bilmemneyi yapmıyor" demenin kime ne faydası var?Aslında yaş ilerledikçe çocuk da kendine göre sorgulamaya başladığı için sorun büyüyor heralde...Çocukken yersin dayağı oturursun ama sonraları kırgınlık başlıyor her iki tarafta da.Keşke sadece "bu saçma bir mesele ve de çok küçük, halledilemez değil" diye baksak.Dışarıdan söylemek yada ( yazmak=) ) daha kolay...İşin en saçma tarafı da bu sorunların gerçekten çok "küçük" oluşu...
Kıssadan hisse: Anneler için çocuk büyümez ve de hep mükemmele ulaşma çabasıdır,Çocuk içinse "annem beni hiç anlamıyor" sloganı... Naparsanız yapın bu doğa kanunu değişmeyecek bize de anca bunları yaşamak ve de bazen yazmak düşecek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder